Η Σημασία και η δύναμη της Αγκαλιάς

hug
Έχετε παρατηρήσει πως οι Άνθρωποι δεν αγκαλιάζονται συχνά;
Ακόμα και αυτοί που πολλές φορές αγκαλιάζουν κάποιον άλλον άνθρωπο, εύκολα μπορείτε να δείτε πως η αμοιβαία αγκαλιά δεν κρατά παρά μερικά δευτερόλεπτα. Προσωπικά δε έχω δει πολλές φορές στην ζωή μου τους ανθρώπους να χάνονται σε μια αγκαλιά χωρίς να παίρνουν υπόψιν τους τον Χρόνο και την Διάρκεια.
Τι είναι αυτό λοιπόν που φοβίζει τους περισσότερους στην σκέψη και στο βίωμα μιας αμοιβαίας αγκαλιάς;Πρώτα απ’όλα θα ήθελα να πω πως η αγκαλιά έχεις ποικιλόμορφες σημασίες και συμβολισμούς. Η αγκαλιά μεταξύ δύο ανθρώπων αποδίδει λατρείες και τιμές στην Υπέρβαση της Μονάδας απέναντι στην Διπολικότητα που βασιλεύει στο Φυσικό Πεδίο. Από μικρά παιδιά μας μαθαίνουν να αντιλαμβανόμαστε τα πάντα γύρω & εντός μας μέσα από την έννοια του «συγκριτικά αντιθέτου» διότι πολύ απλά το μυαλό μας μπορεί και λειτουργεί καλύτερα όταν τα πάντα είναι κατηγοριοποιημένα μέσα του μέσα από μια αντιστοιχία Καλού-Κακού, Όμορφου-Άσχημου, Αρσενικό-Θηλυκό, Μέρα-Νύχτα κ.ο.κ.

Τώρα, η αγκαλιά, δεν είναι παρά η υπέρτατη επιθυμία της Μονάδας έστω για μια στιγμή να νιώσει την αίσθηση της πλήρους Ενότητας με την Πηγή των Πάντων. Κι αυτό πολύ απλά γίνεται όταν καταργείται μέσα μας η έννοια του Δίπολου και καλλιεργείται η αίσθηση της υπέρβασης που οφείλουμε να κάνουμε σε όλα αυτά που νομίζουμε πως μας χωρίζουν από την θέαση του Σύμπαντος.  Ο Άντρας δηλαδή μιας και δεν είναι αντίθετος με την γυναίκα αλλά συμπληρωματικός προς αυτήν (και το αντίστροφο σαφώς) οφείλει να παραδεχθεί στο Πεδίο της Πτώσης την επιθυμία του για Ένωση με το άλλο του μισό και την επιστροφή του σαν Όλον μέσα στο ίδιο το Όλον!
Ποια είναι όμως η ποιότητα που εκφράζει το Όλον;
Η Αγάπη φυσικά.
Γι’αυτό και όταν αγκαλιάζουμε κάποιον/α με Αγάπη μπορούμε όχι μόνον να καταργήσουμε την Δυαδικότητα αλλά και να νιώσουμε τον άλλον Άνθρωπο ως το μεδούλι της Ύπαρξης του διαπιστώνοντας μέσα από την αμοιβαία ανταλλαγή ενέργειας το κοινό στοιχείο που εν τέλη μας ενώνει και όχι μας χωρίζει. Χανόμαστε μέσα σε μια τεράστια αγκαλιά και ζαλιζόμαστε από την απλοχωριά της γιατί τέτοια είναι και η φύση της Κοσμικής Αγάπης. Να διαλύεται το Εγώ μας μπροστά στην μεγαλοσύνη της Ανιδιοτελούς Αγάπης, να σταματά το μυαλό να αναλύει ή να θέτει ερωτήματα και να νιώθει η καρδιά ολοκληρωτικά πως κοινός παρανομαστής όλων είναι ο Άνθρωπος και όχι το Φύλο.Μην ακούτε το μυαλό σας που σίγουρα με άπειρα ερωτήματα και διλήμματα θα σας προκαλέσει αμηχανία και αμφισβητήσεις, σφιχταγκαλιάστε άφοβα λοιπόν τους γύρω σας νιώθοντας την Αγάπη και την Ενέργεια να ρέει μέσα σας και αν κάποια στιγμή έχετε την εντύπωση πως χάνεστε στην αγκαλιά του άλλου αφεθείτε σε αυτό το Θείο Συναίσθημα το οποίο είναι σαφώς από τα πιο όμορφα που μπορεί να βιώσει ο Άνθρωπος. Άλλωστε μια αγκαλιά χωρίς να κοστίζει τίποτα είναι αυτή που μπορεί να λυτρώσει πολλούς ανθρώπους από τα βάρη της ζωής και του Εαυτού τους, να τους κάνει να χαμογελάσουν με νόημα, να νιώσουν προστασία, αγάπη και φροντίδα.

ΔOKIMAΣΤΕ ΤΟ!!!  
 Πηγή:  The law of 4 L

http://www.greektube.org/content/view/68550/2/

Μωβ δάκρυα


Στων απόκρημνων βράχων τη ράχη

θα βαδίσω μονάχος και σιωπηλός ,αναμένοντας ρινίσματα τόλμης .

Ξέρεις….

Θα ήθελα να μπορούσα

να βουτήξω γυμνός ,

στην απειλή της πηχτής,

στεγνής σου θάλασσας.


Σήμερα …..Εφτά σφραγισμένα στρείδια θα ζητήσω
καλεσμένος στο δείπνο της φιληδονίας σου ,

προσδοκώντας εκείνο το πολύχρωμο μαργαριτάρι

που θα δώσει νόημα ….

(στις ανομολόγητες φαντασιώσεις
ενός από τα παρελθόντα μου )


Πρίν…..

Φωλιές χελιδονιών θα διαρρήξω,

για να βρω της ζεστασιάς τη συνταγή ,

που με δάκρυα στα μάτια απαιτούσες.

Θα κραδαίνω δανεικό σπαθί τρομερό κι αόρατο

διατυμπανίζοντας την ανδρεία μου ,

μ’ από μέσα μου θα προσεύχομαι

για κείνη τη γαλήνη

που από πάντα εμπιστευόμουν.


Βλέπεις ….

Τρόχισα κάποτε τα γαμψά μου νύχια

πάνω σε χάρτινα βιβλία ….

(παίζοντας ρόλους που τώρα πια
δεν μπορώ να πείσω τον εαυτό μου
ότι διάλεξα )

Το αντάλλαγμα ?

Μια μικρή υποψία κρυμμένης ελπίδας ,

για σοφία , πίστη και αγάπη .

(τρεις ανθρώπινες λέξεις για το ίδιο ζητούμενο)

Θα ήθελα να μπορούσα …

Να κάψω στο μικρό κερί μου

εκείνον τον ετερόφωτο ήλιο σου ,

που σε τυφλώνει με ψεύτικες πολυδιάστατες απεικονίσεις

της μονοδιάστατης λογικής σου .

Θα ήθελα να μπορούσα …

Να κόψω τα νήματα

της ζωντανής σου μαριονέτας ,

μήπως και πέσει η αυλαία

στη δίχως τέλος τελετή σου .


Στο τέλος …

Μωβ δάκρυα θα κυλήσουν …

για μερικές ψυχές που δεν επέστρεψαν,

από το μακρύ ταξίδι της ευκαιρίας

στον παραλογισμό…

 

…..και για μερικές ζωές…..

που αόριστα αναβλήθηκαν

τυλιγμένες σε λαδό-κοπιες

άγνωστων δραματουργών.

Από: kryos

Bye Bye Life (and All That Jazz)

Από: http://sisyfosgr.blogspot.com/2007/09/bye-bye-life-and-all-that-jazz.html

 

Bye Bye Life (and All That Jazz)

«(Ορισμός: And all that Jazz είναι ένας αμερικάνικος ιδιωματισμός που σημαίνει: και όλα τα συναφή)
 

…το Μακεδονία TV έκανε την έκπληξη προβάλλοντας την ταινία All That Jazz του Bob Fosse (ελλ. τίτλος «Η Παράσταση Αρχίζει») και δόξα τω θεώ μου θύμισε αυτό το πραγματικά μεγάλο αριστούργημα.

 

Η ταινία αφορά στην ιστορία ενός σκηνοθέτη-χορογράφου, του Joe Gideon (Roy Scheider), ο οποίος ετοιμάζει την επόμενη παράσταση του στο Broadway, ενώ παράλληλα τελειώνει την κινηματογραφική του ταινία.

Εν μέσω υπερκόπωσης, ναρκωτικών, αλκοόλ και ατελείωτου sex παθαίνει έμφραγμα και παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της πρώην γυναίκας του (Leland Palmer), της κόρης του (Erzsebet Foldi) και της φίλης του (Ann Reinking) να τον φέρουν στον «ίσιο» δρόμο, τελικά πεθαίνει.

Η ταινία ουσιαστικά πραγματεύεται το αδιέξοδο του ίδιου του Fosse, στην προσπάθεια του να ολοκληρώσει την ταινία του Lenny (με θέμα τη ζωή του κωμικού Lenny Bruce) και παράλληλα να ανεβάσει στο θέατρο την παράσταση του Chicago και τα αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν τελειώνουν εκεί, αφού η Reinking υπήρξε όντως ερωμένη του, ενώ ο Cliff Gorman, που παίζει τον ήρωα της ταινίας που σκηνοθετεί ο Gideon ήταν ο πρωταγωνιστής του θεατρικού Lenny (στην ταινία τον υποδύθηκε ο Dastin Hoffman).

Το All That Jazz, συχνά συγκρίνεται με το 8 1/2 και όχι άδικα αφού είναι σαφείς οι επιρροές από την ταινία του Fellini, αν και κατά την ταπεινή μου άποψη ο μεγάλος Fosse ξεπερνά τον μεγάλο ιταλό σκηνοθέτη.

Ένα κύριο χαρακτηριστικό της ιδιοφυίας του Fosse σε αυτήν την ταινία είναι ο τρόπος που ενσωματώνει τα χορευτικά. Συνήθως τα μιούζικαλ κουράζουν και εκνευρίζουν με τα αναίτια ξεσπάσματα των χαρακτήρων σε χορούς και τραγούδια, που αντικαθιστούν τους διαλόγους.

Ο Fosse το ξεπερνά αυτό αφού τα χορευτικά είναι είτε μέρος της παράστασης που ανεβάζει, όπως το εκπληκτικό Take Off With Us (προσέξτε την αλλαγή από τη μέση και μετά με το Air-Otica και τα μούτρα των παραγωγών)

είτε παιχνίδια που παίζουν οι ήρωες μεταξύ τους, όπως αυτή η σκηνή όπου η φίλη και η κόρη του Gideon κάνουν μια αυτοσχέδια παράσταση (Everything Old Is New Again – Peter Allen)

είτε (κι εδώ είναι το πραγματικά ιδιοφυές κομμάτι) μέσα στις παραισθήσεις που έχει ο ήρωας του λόγω των ναρκωτικών και της ασθένειας του, όπως αυτές οι σκηνές μέσα στο νοσοκομείο (You Better Change Your Ways – Ann Reinking και Some Of These Days – Erzsebet Foldi)

και φυσικά η μεγαλειώδης 10λεπτη σεκάνς του τέλους όπου ο Gideon πεθαίνει διασκευάζοντας μαζί με τον εξαιρετικό Bob Vereen το Bye Bye Love σε Bye Bye Life (εκπληκτικός ο Vereen και ως περφόρμερ, αλλά και με τη σάτιρα των celebrity εκπομπών)

Αν προσέξατε σε αυτή τη σκηνή την Jessica Lange, παίζει τον Θάνατο (απίστευτο σκηνοθετικό έυρημα, αν είναι έτσι ο θάνατος πάρε με τώρα) ο οποίος σε όλη την ταινία παίζει φλερτάροντας με τον παραπαίοντα Gideon.