Καθότανε σε μια γωνιά του μπαρ.
Κοιτώντας την ένιωσα πως κάπου την είχα συναντήσει ξανά.
Κάτι το απαλό κόκκινο φως πουχάιδευε το πρόσωπό της κάτιτο ποτήρι με το ουίσκι που κουνούσε
νωχελικά στο ρυθμό του τραγουδιού
κάτι τα χείλη της κόκκινα σαρκώδη
που σιγοψιθύριζαν τη μελωδία…
κάτι με τραβούσε κοντά της.
Δεν την πλησίασα όμως γιατί
φαίνονταν τόσο βαθιά κλεισμένη
στη μοναξιά της που κάθε επέμβαση
σ’ αυτή θά’μοιαζε με ιεροσυλία.
Καθώς όμως απ’ τα μεγάφωνα ακούστηκε
ένα παλιό καλό πονεμένο τραγούδι
την είδα να δακρύζει και πήγα κοντά της.
Γύρισε απότομα προς το μέρος μου
και μου είπε: “Φίλε μου είμαι από χρόνια
πια νεκρή”. Σηκώθηκε, στράγγιξε το
ποτήρι της απ’ το αλκοόλ και
χάθηκε μες στις σκιές
(Λάκης Φουρουκλάς)
Πηγή και ευχαριστώ: mariaeyes
Glarenia's 